Recensie The Game (1997): Alleen Op De Wereld

Kerstmis, het feest der eenzaamheid

Gegroet website bezoekertjes,

Kerstmis, het feest der eenzaamheid. Voor cynische mensen zoals het team van DeegrollerMedia staan de feestdagen symbool voor alles wat we missen in ons leven. Warme mensen om ons heen, een liefdevolle echtgenoot of een normale familiesituatie, wij deegrollers doen daar niet aan. Daarom deze week ook een toepasselijke film. Vandaag gaan we het hebben over een van mijn persoonlijke favorietjes, The Game van David Fincher. De film is uitgekomen in 1997 en duurt 128 minuten. Het is een psychologische thriller.

Michael Douglas vertolkt de rol van Nicholas van Orton, een steenrijke Amerikaan met een obsessie voor geld. De broer van Nicholas, Condrad, wordt gespeeld door Sean Penn, die een mooi contrast stelt ten opzichte van de Nicholas. De film speelt zich af in San Fransisco, en Fincher maakt dat ook goed gebruik van de grauwe persoonlijkheid van de stad.

Fincher is misschien wel depressief

Nicholas is eenzaam. Zijn relatie is over, hij heeft op zijn broer na geen familie meer die hij spreekt en de mensen die hij spreekt zijn louter zakelijke gesprekspartners. De film schetst een illusie van controle. Onze hoofdpersoon lijkt zelf voor hetgeen te kiezen waar de hele film uiteindelijk zou draaien, het spel. Een cadeau van zijn broer Conrad die zijn leven moet gaan veranderen. Er wordt erg mysterieus gedaan over het spel, maar omdat deze film eigenlijk alleen leuk is om te kijken als je nog zo min mogelijk van het verhaal weet, ga ik verder daar ook geen details over losmaken. Kijk hem maar gewoon.

Waar we het wel over kunnen hebben is de manier dat David Fincher de eenzaamheid portretteert in deze film. Met gebruik van grijze kleurpaletten, tactisch gekozen camerapunten en een duidelijke disconnectie met de buitenwereld creëert Fincher een gevoel van eenzaamheid die weinig andere films hebben kunnen weergeven. Als je erover nadenkt is het ook een erg filosofische film. Hoewel, zoals in elke Fincher film ooit, de mogelijkheid tot suggestie wijd open wordt gelaten, stuurt de film ons toch een bepaalde richting in.

Het Witte Konijn als symbool voor Nicholas

Het thema vervreemding wordt al helemaal sterk uitgebeeld wanneer Nicholas zijn huis binnenkomt en deze beklad is met graffiti. Hij herkent zijn eigen veilige thuis niet eens meer en zijn verleden lijkt niks meer waard. Het nummer White Rabbit van Jefferson Airplane symboliseert de transitie die het karakter op dit moment doormaakt. Ook lijkt het nummer de jeugd te symboliseren die Nicholas nooit gekend heeft. Mede door de achtergrond van de scene en het prachtige blauwe licht die de graffiti naar voren laat komen en Nicholas verder vervreemdt maken dit tot een van mijn favoriete scenes ooit gemaakt.

Verder zei ik al dat ik geen spoilers wil geven. Deze film is een masterpiece op zichzelf. Het zou eigenlijk zonde zijn om op dit miezerige websitje The Game verder te gaan analyseren, ik zou adviseren om hem gewoon maar te gaan kijken. Het liefst laat in de avond, in je eentje als je al niet lekker in je vel zit die dag, dat is het moment dat de film het best in zijn waarde komt. Misschien een wat korte review, maar toch geef ik deze film 4,5 van de 5 kruimeltjes. Een waar meesterwerk, net als deze website.